Als je partner niet hoogsensitief is

Mattanja vertelt over haar relatie met Marco. Zij is hoogsensitief, hij niet. Soms voelt het alsof ze mijlenver uit elkaar zijn, soms leren ze juist van elkaar.

Het is zaterdagavond. Op de muur van de slaapkamer zie ik een streepje zonlicht. Oranje zons­ondergang zonlicht. Ik trek het gordijn nog even open en wordt overvallen door de felle lichtbundel. Waanzinnig!
‘Oh nee’, hoor ik op de achtergrond. ‘Ik had het gordijn expres dichtgedaan, zodat je niet weer over de zon zou beginnen.’ 
Hoe kan je dat nou niet mooi vinden? Soms snappen we elkaar niet. ‘Ik heb de zon al eens gezien’, zegt Marco. ‘Maar de zon is elke dag anders!’ roep ik uit. ‘Ja en mijn kak ook’, zucht hij. We schieten in de lach. 

Opposites attract

Vanaf het begin was het duidelijk dat we anders waren. Wij vallen in de categorie opposites attract. Hij een nuchtere en praktisch ingestelde jongen. Je moet het immers niet moeilijker maken dan het is. Ik een naïeve dromer die verstrikt kon raken in het meevoelen met anderen. Het gaf leuke discussies op het terras. We konden er vaak wel om lachen en haalden onze schouders op en zeiden: ‘We gaan het toch niet eens worden.’ Hij vond mij dan weer te lief voor de wereld, en ik vond hem niet invoelend genoeg. Er zijn toch altijd meerdere kanten aan een verhaal?

En soms waren er kleine dingen waar zijn wenkbrauw van omhoog ging. Dat hij tijdens een autorit begon mee te klappen met de radio. ‘Hou op!’ riep ik verschrikt. Hij keek me aan en zei: ‘Doe niet zo raar, van klappen ga je niet dood, hoor’. Maar zo’n hard geluid in een kleine ruimte, je krijgt mij ermee op de kast. Of dat ik compleet overstuur kon raken van een documentaire over de waterproblemen in Flint. Ja het was niet goed wat daar gebeurde, maar daar hoefde ik toch niet zo woest en overstuur van te raken? Je kan je toch niet druk maken om al het onrecht in de wereld?

Zwart-wit tegenover grijs

In zijn boekje was er vooral zwart en wit. Dingen waar je invloed op had, en dingen waar je je niet druk om moest maken. In mijn boekje was er meestal grijs. Inmiddels zijn we zo’n 13 jaar verder en zien we soms dat er ook wat in de kleuren van de ander zit. Ik kan soms jaloers zijn op zijn praktische manier van denken. Hij kan bijvoorbeeld heel goed knopen doorhakken zonder eerst alle mogelijke gevolgen voor iedereen uit te denken. Ik heb echt moeten leren dat je niet voor iedereen moet willen denken en dat het niet reëel is te verwachten dat je ook nog ieders gevoelens kan managen. Andersom heeft Marco zich, vooral na de komst van Lukas, ook behoorlijk moeten aanpassen. De logische redenering werkt nu eenmaal niet als gevoelens in de weg zitten. En Lukas is net zo gevoelig als zijn moeder.

Toen Lukas begon te peuteren, begon hij natuurlijk ook de grenzen op te zoeken. Ik weet nog een dag dat hij die grens had opgezocht en gevonden: Marco zette hem op de gang. Na een paar minuten ging Marco naar hem toe om heel pedagogisch verantwoord met hem te bespreken wat er fout was gegaan en het weer goed te maken samen. Nou hij kwam van een koude kermis thuis. Lukas wilde helemaal niet meer van de gang af, hij bleef daar wel. Knap staaltje conflictvermijding van Lukas, hij kroop in zijn eigen veilige bubbel en was onbereikbaar. Het kostte behoorlijk wat moeite om hem van de gang te krijgen en die kleine straf was omgetoverd in een groot emotioneel circus. Voor Marco viel die dag het kwartje dat de opvoeding die hij gehad had, straffen en belonen, niet werkte bij Lukas. En heel eerlijk, bij mij begonnen er ook wat kwartjes te vallen. Lukas werd voor mij de ingang bij Marco om te laten zien en uit te leggen hoe anders informatie binnenkomt. 

Een extra zintuig ontwikkeld

Vooral in die eerste jaren heeft Marco zich enorm aangepast. Als Lukas onder de tafel kroop omdat hij overstuur was om iets kleins, werd hij niet meer boos dat hij zich aanstelde, maar ging hij er naast liggen. Als Lukas bijgestuurd moest worden, leerde hij dat zijn stemvolume zo’n grote impact had dat hij Lukas ermee kwijtraakte. Hij ontdekte dat zowel Lukas als ik een batterij hebben die sneller leegloopt. Noodgedwongen heeft Marco een soort extra zintuig ontwikkeld. Soms stuurt hij me naar bed voor een half uurtje rust terwijl ik zelf nog niet eens in de gaten heb dat ik richting overprikkeling ga. Hij helpt me over de drempel om te praten over mijn gevoelens. En ook al herkent hij de gevoelens niet, hij luistert naar me en troost als het even te veel wordt. 

Ik leer van hem dat het soms ook goed is om even niet te invoelend te zijn. Om grenzen te zetten, of juist te verleggen en nieuwe dingen te doen. Waar ik Lukas in het zwembad dicht tegen me aanhield omdat ik voelde dat hij het spannend vond, leerde hij hem om vertrouwen te hebben in zichzelf. Waar ik het prima vond dat Lukas de kinderachtbaan niet in wilde, sleurde hij hem mee en heeft hij hem geleerd dat spannende dingen ook heel erg leuk kunnen zijn. 

We mogen anders zijn

Soms vind ik het jammer dat hij niet de opwinding kan voelen van een zonsondergang, kan wegdromen in een schilderij of zinnen kan voelen raken omdat ze zo mooi zijn. Dat zou ik graag met hem delen. En hoewel hij me aanmoedigt om te dichten, laat hij het lezen graag aan anderen over.  Onze uitersten houden elkaar in balans. Ik maak hem wat invoelender, hij houdt mij meer geaard. En het werkt, omdat we elkaar de vrijheid geven om anders te zijn. En zolang we niet te diep over politiek gaan discussiëren, zijn we als team sterker dan ooit. 

Lees Mattanja’s gedichten op Instagram.

Meer lezen?

Laat een reactie achter

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *