Bij onze tweede ontmoeting vertelde mijn collega Marco mij, dat hij hoogsensitief was. Marco is een beer van een vent en niet bang voor een robbertje vechten. Het contrast intrigeerde me. Maar ook het verschijnsel hoogsensitiviteit zelf, want eigenlijk wist ik daar toen nog niet zoveel vanaf. Ik begon me erin te verdiepen en realiseerde me dat ik het zelf ook was. Dus eigenlijk ben ik Marco dankbaar dat hij me dat vertelde.
Toch vindt niet iedereen het gemakkelijk om te vertellen dat hij of zij hoogsensitief is. Elaine Aron vindt het in haar boek ‘Hoog sensitieve personen’ geen goed idee. Ze denkt dat het zeggen dat je hoogsensitief bent, ervoor zorgt dat anderen je een aansteller vinden of iemand die zichzelf superieur vindt. Beter is het, volgens haar, om gewoon te zeggen waar je bijvoorbeeld last van hebt of wat je fijn vindt. Het hele label hsp hoeft daarbij niet genoemd te worden.
Nu is haar boek uit 1996. Ondertussen zijn we ruim twintig jaar verder en raakt het begrip steeds meer ingeburgerd. Mooi in dat kader is het artikel in Psychologie Magazine, waarin diverse bekende Nederlanders vertellen over hun hoogsensitiviteit. Zoals bijvoorbeeld Karin Bloemen, Liesbeth Kamerling en Arthur Japin (bekijk het filmpje op YouTube). Best moedig, want de reacties zijn niet altijd positief. Maar voor gelijkgestemden is het heel interessant om te horen dat meer mensen kampen met dezelfde dingen.
Het is natuurlijk ook belangrijk tegen wie je het hebt. Is het een goede vriend of is het je collega op je nieuwe werk? Annek Tol zegt in haar boek ‘Hoogsensitiviteit professioneel gezien’: ‘Het is niet zo dat men op het werk per se dat woord hoogsensitiviteit moet gebruiken. Het is belangrijker dat mensen leren woorden te geven specifiek aan dat wat men nodig heeft of wat men wil delen met de ander. Er valt zo veel te ontdekken als je weet dat je hoogsensitief is. Fijn is om niet meteen onder allerlei oordelen te worden bedolven.’
Wat ook meespeelt, is de formulering van de term ‘hoogsensitiviteit’. Met het woordje ‘hoog’ ervoor zou je kunnen impliceren dat je beter bent of dat je je niet bescheiden opstelt. Wat dat betreft is het een ongelukkige term en kun je het ook hebben over ‘sensitiviteit’.
Het is natuurlijk geen verplichting om te vertellen hoe jij in elkaar zit. Het kan veel energie kosten om met mensen om te gaan die negatief of onbegripvol zijn. Je kunt ook prima jezelf zijn zonder de term hoogsensitiviteit te gebruiken. Maar het kan helpen om te bedenken dat er heel veel mensen zoals jij zijn. En die hebben behoefte aan zo’n beetje dezelfde dingen als jij. Dus je kunt de wereld wel een klein beetje verbeteren door gewoon uit te spreken wat jij ervaart, zodat anderen kunnen denken: dat vind ik ook.
Annek Tol: ‘Vroeger gebruikten mijnwerkers een kanarie in een kooitje als waarschuwing voor de aanwezigheid van koolmonoxide of andere gassen in de lucht van de mijn. Hoogsensitieve personen worden wel de kanariepietjes van deze tijd genoemd. Steeds meer lijkt de maatschappij het onmogelijke van hen te vragen. Ik heb al zo veel hsp-ers horen zuchten dat zij zich niet geschikt voelen voor deze wereld; juist de gevoelige mensen lopen vast in de huidige maatschappij. Maar als de hsp-ers omvallen, ziet niemand dat nog als signaal dat de zuurstof op begint te raken.’
Vooral de laatste zin……heel duidelijk.
………..en in die tijd zullen de ouden dromen dromen en de jongeren visioenen hebben……..
Ik ben 68. En leef al die jaren al met deze woorden.
Margreet.
Het boekje van de Amerikaanse psychiater Elaine Aron heb ik 20 jaar geleden al helemaal uitgeplozen. Daaruit kwam de bevestiging van mijn vermoeden dat ik hooggevoelig ben, hoewel ik daar absoluut niet aan heb geleden, integendeel. Ik kan intens genieten van de dingen waarvan ik hou, die ik beleef. Daarin wordt exact beschreven zoals ik me voel en de dingen ervaar. Ik kan zeker niet tegen de massaliteit!
Vele jaren lange afstandsloper, liefst alleen door de natuur en met name de Apeldoornse vierdaagse. Daarna vele jaren met een wandelgroep door prachtige natuurgebieden. Een prima boekje.
Ook ruim 20 jaar IVN natuurgids vond ik een ware belevenis. In de natuur zijn en genieten van de details en mensen dichter bij de natuur betrekken.
Wie heeft dit artikel geschreven?
De auteur is Brigitte Schellens.